Naar het voorbeeld van de homeopathische therapie werd zijn farmacologie langzaam opgebouwd. Om te komen tot de infinitesimaliteit zijn er vele jaren nodig geweest.
Van 1790 tot 1805 gebruikt Hahnemann steeds maar kleinere en kleiner dosissen omwille van de tijdelijke verergeringen bij elk begin van een behandeling, maar ze blijven nog ponderaal.
Na 1805 begint hij met het verdelen van de druppel. Caspari, in zijn "Homeopathische Farmacopee", signaleert het gebruik van kleine pastilles, 'Nonpareille' genoemd, en waarvan er 100 een hele druppel van de solutie kunnen absorberen. Eén doortrokken pastille vertegenwoordigt één honderdste van een druppel. Later bevestigt Hartman in zijn farmacopee dat Hahnemann door een banketbakker korreltjes liet vervaardigen die de grootte hadden van een papavergraantje. En waarvan er 200 konden bevochtigd worden door één druppel: één twee honderdste van een druppel!
In 1816 signaleert Hahnemann voor de eerste keer met succes de centesimale dilutiemethode met succussies. En dit 26 jaar na zijn eerste pathogenesis met China.
Van 1821 tot 1830 gebruikt hij dosissen tot 12CH.
Van 1830 tot 1833 gebruikt hij dosissen tot 30CH.
Van 1834 tot 1842 stelt hij de behandelingen tot de 'LM potentie' op punt.
In 1842 is er een halve eeuw verlopen sinds zijn eerste pathogenesis. Het is een vaststaand feit dat het pionierswerk van Hahnemann immens is op het vlak van de farmacologische kennis van de medicijnen alsook op hun therapeutisch gebruik.