Omstreeks het midden van de vorige eeuw kwamen de aanhangers van de homeopathische leer voor het eerst in aanvaring met het medisch instituut, belichaamd door de eentalige Franse Koninklijke Academie voor Geneeskunde, die in 1841 was opgericht. Tijdens de jaren 1849 en 1850 speelden zich in de schoot van dit gereputeerd genootschap discussies af tussen voor- en tegenstanders van de toepassing van de homeopathische principes bij de behandeling van de "gesel van de cholera morbus". Dr. Carlier stelde toen voor om deze ziekte te bestrijden door het toedienen van kamfer in oneindig kleine doses. De homeopathie werd door de niet-homeopathische medici onder de filosofische randverschijnselen geklasseerd en de homeopaten werden zonder veel omwegen in het verdomhoekje van de kwakzalverij en de irrationaliteit gemanoeuvreerd. De titel "L'Homeopathie devant la Médecine Rationelle" van een artikel dat pas veel later in het tijdschrift "L'Art Médical" (1878) zou verschijnen, was symptomatisch voor de houding van de reguliere geneeskunde jegens de homeopathie.
Het toedienen van een geringe dosis geneesmiddelen konden sommigen nog enigszins aanvaarden, omdat de "natuur nog een kans kreeg". Maar het merendeel van de allopaten ergerde zich vooral aan wat genoemd werd het leerstellige karakter van de theorie en aan het fanatisme van haar aanhangers. Ondanks de tussenkomst van de hoogleraren V. François (Leuven) en L.S.J. Seutin (Brussel) en van de Brussels geneesheren Varlez en Dugniolle, werd de homeopathische zienswijze tijdens de slotzitting op 27 april 1850 verworpen.